ที่ผูกใจ
“หยุด” ก็คือเอาใจมาหยุด ใจที่แวบไปแวบมา คิดไปในเรื่องราวต่าง ๆ ให้ดึงมาหยุดนิ่งอยู่ภายใน ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ซึ่งอยู่ในกลางท้องของเรา เอาใจมาหยุดนิ่งตรงนี้ โดยกำหนดบริกรรมนิมิตเป็นภาพ หรือถ้าเรามั่นใจว่าไม่ฟุ้ง ก็ไม่ต้องนึกเป็นภาพ แต่ถ้าหากใจยังอดฟุ้งไม่ได้ ก็ควรจะนึกเป็นภาพ เพื่อให้ใจมีที่ยึดที่เกาะ ที่ผูกเอาไว้ เพราะใจของเราเหมือนม้าพยศ ไม่อยู่ในอำนาจในบังคับบัญชา จำเป็นจะต้องผูกเอาไว้ เหมือนผูกม้าพยศเอาไว้กับหลัก
เราก็ผูกใจเอาไว้กับบริกรรมนิมิต คือภาพ จะเป็นดวงแก้วใส ๆ ก็ได้ จะเป็นพระแก้วใส ๆ ก็ได้ หรือจะเป็นภาพหลวงปู่ คุณยายก็ได้ เป็นภาพที่เราคุ้นเคย
๒๖ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๕
หนังสือง่ายแต่ลึก ๔
