ถูกส่วนเอง
“ตรึก” ก็คือนึกอย่างเบา ๆ สบาย คล้าย ๆ กับเรานึกถึงสิ่งที่เราคุ้นเคย สมมติเรานึกถึงดวงใส ใจหยุดอยู่ในกลางดวงใส ๆ นิ่ง พร้อมกับประกอบบริกรรมภาวนาในใจว่า สัมมาอะระหัง
เรื่อยไปเลย กี่ครั้งก็ได้ จนกว่าใจจะหยุดจะนิ่ง เวลาใจหยุดนิ่ง มันจะทิ้งคำภาวนาไปเอง จะมีอาการ คล้าย ๆ กับว่า เราลืมคำภาวนาไป แต่ใจไม่ฟุ้งไปคิดเรื่องอื่น
หรือเกิดความรู้สึกว่า ไม่อยากจะภาวนาสัมมาอะระหังต่อไป อยากจะรักษาใจให้หยุด ให้นิ่งเฉย ถ้าเกิดอาการหรือความรู้สึกอย่างนี้ เราก็ไม่ต้องย้อนกลับมาภาวนาใหม่ ให้รักษาใจให้หยุด นิ่งอยู่ในกลางดวงใส ๆ ไปเรื่อย ๆ ไม่ช้าจะถูกส่วนเอง
๒๖ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๕
หนังสือง่ายแต่ลึก ๔
