ใจเราเหมือนม้าพยศ
ม้าพยศไม่ค่อยจะอยู่ในอำนาจของเรา มันก็จะแถก ๆ ไถ ๆ ไปตามอารมณ์ของมัน ใจก็เหมือนกัน เราอยากจะให้นิ่ง ๆ แต่มันก็จะคิดเรื่องโน้น เรื่องนี้ เหมือนม้าพยศ
ฉะนั้นเราต้องจับมาผูกเอาไว้กับหลัก เหมือนเอาเชือกคล้องคอม้าแล้วผูกเอาไว้กับหลัก ใหม่ ๆ มันก็ดิ้นรนอยากจะหลุดจากหลัก วิ่งไปทางทิศต่าง ๆ วิ่งไปจนสุดสายเชือก แต่มันก็ไม่หลุดจากหลัก วิ่งไปวิ่งมา ในที่สุดก็หมดแรง หมดพยศ ก็จะหมอบอยู่กับที่ ไม่ไปไหน
การนึกถึงนิมิตดวงใสๆ หรือองค์พระใสๆ นั่นก็คือหลักของใจ คำภาวนาเหมือนเชือกที่จะประคองใจเอาไว้ให้มาอยู่กับหลัก ใหม่ ๆ มันก็แวบไปคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ เราก็นึกถึงดวงใส ๆ องค์พระใส ๆ หรืออะไรก็ได้ที่ใส ๆ แล้วก็ภาวนาสัมมาอะระหัง เรื่อยไป จะกี่สิบ กี่ร้อย กี่พัน กี่หมื่น กี่แสนครั้งก็ได้ ก็จะมีสักครั้งหนึ่งที่ใจมันหยุดนิ่ง
๑๐ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๕
หนังสือง่ายแต่ลึก ๑