ฝึกไปเรื่อย ๆ อย่าเกียจคร้าน
...อย่าผัดวันประกันพรุ่ง แล้ววันไหนนั่งดี อย่ารีบเลิกเสียก่อนนะ โดยคิดว่า เออ วันนี้เรานั่งดีจัง นอนเสียก่อนเถอะ ไว้พรุ่งนี้นั่งใหม่ เราจะนั่งให้ดีกว่าวันนี้ อย่าประพฤติ อย่าทำนะลูกนะ เพราะโอกาสที่จะนั่งถูกส่วนอย่างนี้ มันหายาก เราลงทุนนั่งมาก็เพื่อการนี้ เมื่อมาถึงตรงนี้อย่าไปห่วงเรื่องการนอน เราหลับมาตั้งหลายสิบปีแล้ว จะอดนอนสักคืนหนึ่งจะเป็นไรไป นั่งต่อไปเรื่อย ๆ นะลูกนะ อย่าเลิกพอถึงเวลาร่างกายจะบอกเราเองว่า อยากพัก ถ้าร่างกายบอกเราอยากพักผ่อน เราก็อย่าไปฝืนธรรมชาติ เราก็นอนไปพักเพราะร่างกายอยากพัก ไม่ใช่ร่างกายยังไม่พร้อมที่จะพัก แต่ใจกังวล กลัวจะหลับน้อย ตื่นมาหน้าจะไม่นวล ไม่ใส กลัวไปงัวเงียที่ทำงาน ทำให้ขาดความมั่นใจ อย่าไปเลยเถิดคิดฟุ้งซ่านขนาดนั้น
เพราะโอกาสที่จะถูกส่วนมันยากกว่าการถูกรางวัลที่ ๑ ฉะนั้น ถึงตรงนั้นแล้ว อย่าเพิ่งรีบเลิก นั่งไปเรื่อย ๆ แล้วเดี๋ยวจะดีมาก ถ้าได้สักครั้งหนึ่งอย่างถูกส่วนและถูกต้อง มันจะติดไปตลอด
๘ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๕
หนังสือง่ายแต่ลึก ๔